Kıyıya Vuran Şiirler - Aslı Babacan - Gece Kitaplığı

Ayaz vurur yüreğime, içim titrer, soğumakta hayaller… Alev alev yanmaktayım. Hiçbir ateş ısıtmaz ne ellerimi ne de yüreğimi. Hiçbir şey değil de ömrüme sebep olanımın aşkı ısıtır yüreğimi. Ayaz vurur geceleri, hasretin keskin soğuğu jilet gibi keser hayat belirtilerimi.

Ellerimden kayıp giderken ömrüm, ömrüme sebep olanımdı hayata sarılmamdaki neden. Aşkın kıblesini ararken yüreğim, aşkı derinliklerine kadar ilmek ilmek iliklerime kadar işledi. 

Aşk sendin, Sevda ben. 

Kalbimi ilikleyip aşka boyun eğerken hasretin keskin soğuğu kasıp kavurdu, yine de aşk dedim yaktım ne varsa. Yanıp kül olmaktan korkmam da külleri almaya gelecek olan rüzgârımın gelmemesinden korkarım. Korkarım hem de öyle bir korkarım ki en büyük cesaretim kafamı bacaklarımın arasına alıp haykıra haykıra ağlamaktan öteye geçmez. İlikledim kalbimi aşka boyun eğdim. Küllerimi rüzgârımın esintisine, yüreğimi aşka, aşkı da kendime emanet ettim, kendimi de emanetime. Kırılır dökülürdü tüm şiirler bir “Seni, Seviyorum” şiiri karşısında. Bir “Seni, Seviyorum” şiirini tamamlamak adın kadardı. Tüm şiirleri önce çarmıha asmalı…

Sonrasında yakmalıydı, katletmeliydi tüm şiirleri. Bir değil bin elveda söndüremez bu yangını, sığmayız biz elvedalara, yalnızlığa mahkûm olmaz, kör kuyularda karanlığın üzerimize üşüşmesine göz yumamayız. Seni bilmem de ben üç-beş günlük değil ömürlük sevdim.

Ömrümü ömrünün üzerine, aşkımı, yüreğimi önüne serdim.