Güz Rüzgarları: Son Bir Sır Daha - Engin Yurt - Cinius Yayınları

İki resim, tek bir gerçeklik. Kutsalın ortaya çıkışı. İnsan ve tanrısal olanın buluşması. Bir resimde insanların topluluk olarak bir kutsal ile nasıl yüz yüze gelebildiğinin en güzel örneklerinden biri. Bir anma ya da şölen. Diğer resimde ise baş başa, özel bir buluşma. Elbette resimde iki kişi var. Bir tane mavi elbiseli bir kadın ve bir de tapınağın giriş kapısı tarafından vücudunun çoğunun görülmesi engellenen bir diğer kişi. Üzerinde gri ya da açık kül rengi bir kıyafet olan biri. Kafasında ufak bir şapka var. Bu şapka bu kişinin yaşlı biri olduğu hissini yaratıyor. Ancak yine de aslında resimde sadece tek bir kişi var. İstenirse resme biraz daha uzaktan bakılıp zaten vücudunun çoğu kapının arkasında kalan yaşlı adam görmezden gelinsin. Tek bir genç kadın var, tüm yalnızlığı içinde, tapınakta başka kimseler yokken, belki tapınağın koruyucuları olan keşişler bile henüz bir sebepten dolayı orada değilken tanrısal olanların huzuruna gelmiş, biraz kutsallık için. Ya da istenirse yaşlı adamın orada olduğu bir senaryo kurulsun. Torunu ya da kızı onu kendi ricası üzerine tüm ömrünü onun etrafında geçirdiği tanrısal olanlara bir ziyarete getirmiş koluna girerek. Tek başına yürümekte zorlamyor zira. Özel bir görüşme bu kesinlikle, bir ya da birden çok tanrısal ile bir insan arasındaki. Bu yüzden her ihtimalde resimde bir kişi vardır. Her ihtimalde bu resim tek bir insanın tanrısal olanla, kutsal olanla bir buluşmasını resmeder, insanla tanrısal, böyle bir araya geldiğinde de kutsalı konuşur ve başka hiçbir şey konuşulmaz.